Бақыт кілті – балғалар мен күректер,
Соқсын солар Құлыптасқа – Құлып-Тас.
Соғыс!
Сені ұмытса да жүректер
Мүгедектің тізелері ұмытпас!
Мұрыныңа ілмейсің бе мұны түк,
Неге маған қарап тұрсың тесіле?!
Әлем күллі гүл-дәуренін ұмытып…
Сені ғана сақтап қалған есіне!
Тоқта, сайтан!
Сақылдама, сайқалым!
Әлі өшкен жоқ кесапат пен кесірің:
Мен тек саған құрдасымды айтайын,
Білмейтұғын әкесінің есімін…
Сен жараттың балаларды әкесіз!
Қалай таптың қасиетсіз, некесіз!
Жүрмесе де жерде жүрелеп тегі
Олар-дағы – Соғыс Мүгедектері!
Өрім едік.
Өстік.
Қаттық.
Бекіндік.
Қол бұлғайды жыр елінің даласы.
Өмірдегі жесірлік пен жетімдік, –
Өлеңімнің Анасы һәм Баласы!
О, Аналар!
Ақындардың Анасы!
Сенің ұлы рухыңа болдық таң,
Ақын деген – Махаббаттың Баласы!
Фашист «ақын» жоқ ғаламда – сондықтан!
Есенинше Ару анам қақында
Жаза алмадым жарқын жыр бір жапырақ.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК