Өмір көші өртке түсті от өріп.
Бұл тобырда иман бар ма,
Шығатын –
Берияны
Төбесіне
Көтеріп?!
Күнді айналған Жер оранып тасқынға,
Жатыр Ғалам –
Қасіретті һас тұлға –
Ақындарды абақтыға қамаған
Сталиннің
Суреттері астында…
Дүниенің қызығына, ойынына,
Бір түкіріп, бұршақ салып мойныма, –
Кетер едім бір пендені көзге ілмей,
Көзге ілмеуге тағдыр мені қойды ма?!
Жұматай.
Күйкіден қашты ала ат-тонын,
Жүрді де қым-қиғаш жолдармен.
Тұғырға керегі жоқ-ты оның,
Тұлпарға қажеті болғанмен.
Ол елден өзгеше ерек-ті,
Жымиған кезі тұр нұр-таңда.
Жұматай атбегі керек-ті
Кенежирен секілді тұлпарға.
Туды ол қатыгез ғасырда.
Адам – құл! Болардай – ғалам тұл.
Данышпан жүргенін қасында
Дарынсыз сезбейтін заман бұл.
Түркіге тән асау долы қан
Бір маза бермесін сол ұқты.
Қара күш – қорықса қолынан,
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК