Адастырып алдайтұғын не бізді?
Аңқау көңіл талай таяқ жегізді.
Абдырап қап ішек-қарынға айттық-ау
Жүрекке арнап айтатұғын лебізді?!
Саған мәңгі рақым нұры жауады,
Рухыңменен тазалатып ауаны.
«Неге ұлына жала жапты?» – деген сол –
Түсіңдегі Анненковтың сауалы –
Ізгілікті ішіп–жеген көздері –
Әзәзілдің шошқа туар сөздері –
Нала жатқан жүрегімді шаншиды.
Жала жапқан – сол сұмдардың өздері!
Сен көнбейсің жазмышына тағдырдың
Ата-жауды ақыры естен тандырдың:
Ішек-қарыннан құлан таза құтылып,
Жер бетіне Рухыңды қалдырдың!
Бірақ… бірақ – ішім дертті, Жан аға,
Қалай сені құрбан қылдық жалаға?
Неткен шерлі қасіретті Отаның!
Орақ – Балға, жүзіменен Соқаның –
Жерге сеуіп ізгіліктің тұқымын
Құртсам дедің Тоғышарлық Топанын!
Одан басқа кінәң бар ма, жазығың?!
Қақсам дедің – Қазақстан қазығын!
Көнді ме оған Наданың мен Пасығың?
Абдырап-ақ кеткенің бе, Асылым?
Ордалы бір Одақ қылғың кеп еді –
Робинзонның Лашығын!
Тірі жан жоқ мойындайтын күнәні,
Көздерінде күмәнді ойлар тұнады…
Өле-өлгенше Ақиқатқа ділгірсің,
Ұстата ма, бірақ бізге білгір Сұм.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК