Қалмайды енді қасиеттің құны түк,
Саған…
Маған қабақтарын суытып –
Махаббатқа бас иеді енді олар
Құдайды да,
Құранды да ұмытып!
Құдай!
Саған қолын сілтеп жүр көкіп,
Ұшады олар,
Қонады олар үлп етіп,
Жаһандағы жамандықтың барлығын
«Әзәзіл» деп атайды енді күлкі етіп…
АЛЛАНЫҢ ДАУЫСЫНА САЛЫП СӨЙЛЕЙДІ:
Осы бетте құртайын ба көздерін?!
ӘЗӘЗІЛДІҢ ДАУЫСЫ:
Өздеріне өлтіртейік –
Өздерін!
АЛЛАНЫҢ ДАУЫСЫМЕН:
Қалай?
ӘЗӘЗІЛ:
Оңай!
Оңдырмаймыз оны біз!
Өзіңізге құл қып ұстау ойымыз:
Дүниеге келетұғын нәсілін
Бас-басына құдай қылып қойыңыз!
Асау жаны кеудесінде алқынған –
Жосқын болсын жоқшылықта шарқ ұрған;
Азын-аулақ ақсүйегін ойлап тап –
Аузы-басы көрінбейтін алтыннан!
Өлтірерде – естен тандыр –
Асықпа!
Миғұла ғып миын әбден ашыт та –
Біреуіне алтын сарай сал-дағы,
Біреулерін лақтыра сал лашыққа…
Қолда барды шаша салма!
Бұлдай біл!
Қайда жүрсең – Әзәзілді тыңдай біл:
Шексіз өктем билік бер де біреуге,
Біреулерін бәрінен де жұрдай қыл!
ҺАУА:
Лағнатқа –
Лағнат!
АДАМ:
Уа, Һауа!
Бекем болшы өзіңе,
Қарап тұр ма ғалам соның сөзіне…
АЛЛАНЫҢ ДАУЫСЫМЕН:
Әзәзілім!
Сөйле!
Оларға қарама!
ӘЗӘЗІЛДІҢ ДАУЫСЫ:
Болсын быт-шыт!
Бүлдір бәрін!
Алала!
Құс жастығын лақтыр өртке, далаға!
Алала!
Табала!
Қарала!
Арамзаға талаттырып Пәктігін,
Дәлдүрішті қарсы қойғын – Данаға!
Шаранасын – анасына өшіктір,
Балаларын – бабасына өшіктір!
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК