ҺАУА:
Саған түк те айтқам жоқ қой әлі мен,
Не ұғасың сен сөзімнің мәнінен?
Ең әуелі ауыз тиген мен ем ғой,
Ұжмақтағы «Білім» ағашы дәмінен?
АДАМ:
«Шашы ұзын да, қысқа әйелдің ақылы», –
Деп еді Аллам – таңдайыма татыды:
Тыйым салған сол жемістен жедің де,
Тақсіретін тартып жүрміз ақыры!
Сақта бізді тәңіріңнің кәрінен!
Неткен көзсіз, неткен сорлы, кәріп ем?
Сайтан да жоқ, Салауат та жоқ мұнда,
Кімнен сонда қорқа берем әлі мен?!
Уа, Тәңірі!
Құлақ салма сөзіме,
Саған емес,
Айтқаным ғой өзіме:
Жарқ-жұрқ етсе найзағайың аспаннан
Ашуыңдай елестейді көзіме!
Қара нөсер төбемізден саулаған,
Кемпірқосақ – көкжиекті қандаған,
Көзіме не елестейді?!
Молам ба?!!
Көзім – түнек,
Көңілім – түн…
О, Алла!
Айтшы маған қайда барып жан бағам?!
Уа, Һауа!
Түнде – түсім,
Таңда – әнім,
Сені көріп ақыл-естен танғанмын…
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК