ҺАУА:
Уа, Мұңды Адам!
Сенсіз – мынау Ұлы Ғалам – тұл маған!
Ұмытпасаң Салауат пен Сайтанды –
Құл боларсың!
Онда мен де – Күң болам!
Бостандықсыз – Өмір – өлім!
Күн – қараң!
Құдай емес шығар…
Бірақ – құл ма – Адам?!
АДАМ:
Басыр боппын бастан азап кешіріп,
Тоқта деймін!
Неткен жан ең есірік?!
Сөйле ақырын… Анау көктен тәңірің
Екеумізге қарап тұр ма тесіліп?!
ҺАУА:
Қайтем енді…
Қарай берсін – қараса!
Мынау Ғалам қандай ғажап!
Тамаша!
Ұмыт оны…
Жүре бер өз еркіңмен,
Елікті көр тау мен тасқа секірген,
Бұлттарды көр – көкжиекте қалқыған,
Асау нөсер келер ме екен артынан?
Дүниеге –
Тұрған мынау іргеде –
Ат қойсам деп абдырайды тіл неге?
О!
Ауа!
Су!
Байқаймысың уа, Адам!
Екеумізге жетпей тұр-ау бірдеңе?
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК