Аға, сен қалаға бардың.
Мен де қалаға бардым.
Шатырша – далада қалды…
Басы тіп-тік жақпар да,
Жоны – қырат,
Жерге түскен иықтан қолы құлап, –
Шатырша айқай салды айдалада,
Естіп жатқан ешкім жоқ оны бірақ:
«– Шатыршаның қашанда сайран – басы,
Сайрандашы, күрсінбей, жайраңдашы.
Мына ел қайда барады-ей, жосып осы,
Қай бұтада қалады, ей, қайран басы?!»
Жыр қамында жүргенде, ой қамында,
Елден шалғай осы бір қойлы ауылда,
Елжіреп бір еліктей лағына
Асыр салғам мен де оның қойнауында.
Шатыршадан түстім де,
Шалғай көктің,
Түбін кезіп, дүниеден зарлай да өттім.
Әлгі сұлу сол тауға соқпаған соң,
Мен де өкпелеп ол тауға бармай кеттім.
Таудың қызы,
Тау – оның қара нары,
Таудан тауға өрмелеп барады әлі.
– Шатыршада кім қалды, ей?!
…Арақ сатып
Осында жүр қаптаған балалары.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК