– Тәркі болып, тартсаң-дағы жастай зар
Жүрсеңдерші арнадан аспай сәл:
Махаббаттың құсы келіп қонбаса
Көкірегіңді көк төбетке тастай сал! –
Деген үнге жалт қарасам –
Нұрағам!
Анау шәйір өртеніп тұр күнәдан.
Маған енді ақын болу шарт емес, –
Бірақ бір сөз айту керек мынаған!
Бірақ бір сөз айту керек!
Айқара –
Аспаныңды! Балқантауды шайқа да!
Мен айтпасам, сен айтпасаң сол сөзді –
Кім айтады?
Мынау шәйір айта ма?!
Содан сөзге берген емен мен есе,
Елемесін, елім мейлі, – елесе.
Бір жырымды ішіп алып жазғам жоқ, –
Сүйіп жаздым!
Күйіп жаздым – немесе!
…Шәйір ағам содан жөнді болмай жүр,
Дәмесі – зор, туар емес сондай жыр.
Меніңше, оның көкірегіне көктен кеп
Махаббаттың сол құсы әлі қонбай жүр…
Қызық болып қырық жастан асқанда,
Көкті көрем көздерімді ашқанда:
Бір сұлу қыз бұл-бұл ұшып көзімнен,
Бір сұлу құс әлі ұшып жүр – Аспанда…
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК