Сағынышым – сартап, миым – жұқарды,
Дос жоқ менде, опасыз көп оттаған.
Менікі деп иемденген Мұқаңды
Ерекеңе елжірейтін боп барам…
Қайтем, жақын дейтін пендем жатым да,
Маған талай ойран салар ол әлі.
Адамзаттан дос болмайды ақынға,
Елде қалған егіз ғана болады.
Шатыршада – бар ойым
Жас баладай мені күткен жол қарап, –
Елде қалған егізіме барайын,
Көздің жасы омырауға сорғалап…
* * *
Уа!
Тұран тұрғандай іргеңде,
Керім сал болған Кенежиренге тисе тақымы –
Жұматай сері туған бұл жерде, –
Алаштың адуын ақыны.
Айхой, жалған!
Ат ауыздығымен су ішкен күнде де,
Ата Жамбылдың Үйсін болмысын аңсаған, –
Түркі боп келіп дүниеге,
Түркі боп кеткен һәм – содан…
Па,
Шіркін!
Кей кезде батып шерге бір,
Кей кезде қызып шекеміз,
Жұматай сал жүрген жерде бұл
Біз-дағы жүрген екеміз!
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК