Мен – жерде, сенің – рухың көкте, міне,
Ұқсайсың бейіштің пәк кептеріне.
Жүз-ақ күн осы жарық дүниеде,
Өкінбен өмір сүріп кеткеніме!
Қырықтан қыдыр қонар ғұмыр өріп,
Өлеңнен өмірге өрттей дүбір еніп –
Ләйләға жете алмаған Жұматайдай,
Көшетін кез де келер күңіреніп…
Көп шығар көрмеген ел күрсініп түк,
Жанында бүтінделмей бір сынықтық –
Жалғанда жүз мәрте өмір сүрді дерсің,
Жүз мың жұрт жүргенде құр тіршілік қып.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК