Кеудеңе қайдан дәру аласың
Өкпеңнің дерті қозғалтпағанда?
Ару анашым – аруанасың
Ботаң ем. Босып… Боздап қалам ба?!
Із-түзсіз қайтып өше бересің
Аптыққан ауру қос өкпеменен.
Көзімнен күнде көшеді елесің,
Түн сайын сырқат төсектен көрем.
Кеудеңді нендей пәле қысады
Асыл тәніңді езіп, тек – күрмеп.
Өмірден, сонда зәрем ұшады
Өңірден осы безіп кеткім кеп!
Кеудеңнің зауал дертін білмедім,
Түн-ғұмыр соған тұйықталды ма?
Жетім күндерім, жесір күндерің
Өкпеңе шер боп ұйып қалды ма?!!
Сені іздеп талай қиырға барам
Жаутаңдап жұрттың қарайды үміті.
Ақ сүтіңнен кеп құйылған маған
Ақындық деген – Абай рухы.
Із-түзсіз қайтып өше бересің
Аптыққан ауру қос өкпеменен.
Көзімнен күнде көшеді елесің,
Түн сайын сырқат төсектен көрем.
Күйіктен өрттей жана ма кеудең?
Тастай қашсам ба кең даланы мен:
Өмірге ақын адам әкелген
Ананың шерін мен ғана білем!
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК