Әр шумағын әрлеп пәктік, жуған нұр
Сол бір өлең қанымда әлі шулап жүр.
Арбай бермек алпыс ғасыр өтсе де
Адамды адам сүйген кезде туған жыр!
Дүр сілкінді Ақжарықта тау іші:
«Бұл баланың ісі емес – жау ісі!»
Гүж-гүж етіп құлағымда тұр әлі
Жарты құдай – Жарылғаптың дауысы:
– О, ұятсыз! Қалай-қалай соғасың?
Ал, ұшып кет… Қайда барып қонасың!
Он сегізге – бәлиғатқа толмастан
Қыз балаға қалай ғашық боласың?!!
Көкірегің көктем екен мәуелі…
Қалай-қалай әуелейді әуені?!
Самолетте хақың қанша, мұрын боқ?
Жаяу жүріп үйреніп ал әуелі!
Көпті көрдік… Жасын көрдік, кәрісін,
Көп жағдайды… сезе алмайды әлі ішім;
Сен түгілі, мына біз де білмейміз,
Қызға қалай хат жазудың мәнісін!
Қайдан келген қаңғып саған зар-шемен?!
Бадырақ көз! Байқап сөйлес партамен:
Қыз балаға хат жазатын қолыңды
Бір-ақ шауып тастайын ба балтамен?!!
Бағдаттың басын тырнап сан күдік
Жылап тұрған… Жоқ, қалыпты мәңгіріп:
– Екінші рет қыздарға арнап, ағатай,
Ант берейін, хат жазбаймын мәңгілік!!!
Кешіріңіз! Жаңылдым… – деп өтінді.
Аяп кеттік сонда осы бір жетімді.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК