Айқайлап тұрып аспанға анашым жайлы айтсам! – деп.
Даламның болып ақыны, көз салып ойы-қырыма,
Ананың бәрін ақыры алыппын қосып жырыма.
Сұрама менен дерегін, айналды дерсің, о, демде,
Ошағым жайлы өлеңім – Отаным жәйлі өлеңге!
Түсіне көрші сырымды, шабытым алып ұшқанда:
Достарым жәйлі жырымды оқуым керек дұшпанға!
Жаралап кетсе пасық кеп жаралған жанды кіл оттан,
Рухыма менің ғашық боп бір әйел бар-тын жұбатқан.
Деймін мен сол бір аруға:
«Жаныңды мұңға жеңдіріп қызғана көрме!
Қой енді…
Сен жайлы жазам деп жүріп
Жырлаппын бүкіл әйелді!»
Қанатты жырым жүреді сені іздеп, ұшып, қараңдар:
Бір соққан ізгі жүрегі, мен танымайтын адамдар!
Соғыстан, өрттен өлермен кеудеңде жүр-ау дерт өріп?
Өздерің жайлы өлеңнен кетем-ау бір күн өртеніп!
Қанбайды ұйқым бал таңда, кеудемнен жалын от өріп,
Жер шары – бала – арқамда, келемін соны көтеріп!
Ақсұңқарұлы Серік