Жүректі шер ғып, құса ғып, көзімді жаңа ашқанда
Әкемді ажал құсы алып, әкеткен түпсіз аспанға.
Тағдырдың жасы мол көзде, жасау да қиын иелік.
Мен құлай беріп… сол кезде, анама қалғам сүйеніп!
Тірліктің тарау жолымен жүргенде жүдеп жас жаным,
Көзімнің жасын қолымен сүрткен кеп ауылдастарым.
Жаралған жаным шуақтан –
Суықтан қалса қысылып,
Достарым келіп жұбатқан халімді менің түсініп.
Жаралап кетсе пасық кеп жаралған жанды кіл оттан,
Рухыма менің ғашық боп бір әйел бар-тын жұбатқан.
Жырларым менің ұнаған, мен танымайтын бір адам
Жаладан ақтап, күнәдан, жаныма сауға сұраған.
Мен – тірі.
Ғұмыр сүремін қарамай тағдыр кәріне,
Бұлқынған бала жүрегім қарыздар соның бәріне.
Аң-таң ғап көп ел сұрағын алдыма тартқан талай кеп
«Мұрап та болмай, мұғалім… ақын боп
кеттің қалай?» – деп.
Бәрі де мұның ғажап-ақ, ғажап-ақ мынау сұрақ та:
Мұрап та болып азамат жетеді асқақ мұратқа.
Бөлмегін мені елімнен. Болмаса қайтем қол шебер?
Мұрап та болар едім мен –
Мұратым тек сол болса егер!
Ақын боп кеттім:
Тастарға шуақ боп тамып қайтсам, – деп,
Ақсұңқарұлы Серік