Өшірілді Мрамор – Тарихыңа,
Алыптардың қолымен қашалғаны – штыкпен,
Адамзаттың арымен жасалғаны – штыкпен!
Штык өлім өртіне өріс берді,
Жалаңдап:
Қызыл жалын жалмады егістерді тағы арбап.
Нерудасыз Чилиді көрдің, міне, о, көзім, –
Көрдің тағы Гетесіз немістерді,
Адамзат!
Ақынсыз Чили – Аждаһа бейнесінде –
Күллі адамның осы сөз кеудесінде.
Сырласуға болмайды, сөйлесуге…
Өмір менен өлімтік белдесуде – қан ағып.
Бір сауал тұр әркімнің кеудесінде қамалып:
«Гитлерсің бе?!
Жоқ, әлде…
Гейнесің бе,
Адамым?!!» –
Бір сауал тұр әркімнің кеудесінде қамалып.
* * *
Ол жақта орта өзгерген.
Өткенді көксеп, зарығып,
Ойсыздар айтқан сөздерден
Кеттің бе әбден жалығып?
Өмірдің көздеп төр жағын
Ел жүрсе іші майлы боп,
Өлеңді сүйген өр жаның,
Өзіңе жүр-ау қайғы боп?
Көзге ілмей сонда өзге елді,
Өзге бір өрттен жанып іш –
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК