Әбден тозған қасіретті жүрегі
Сағыныштан – кеткен, – дейді – жарылып!
Ей, жолаушы!
Жолың түссе Парижге,
Өмір бақи куә болам арыңа:
Ресейдің топырағынан бір уыс
Ала кетші түйіп орамалыңа!
Шетке шықсаң бір елі,
Сезіледі жақының – кім, жатың – кім.
Ала кетші топырақты киелі,
Сала кетші қабіріне Ақынның!
О, Отаным!
Анам да – Сен!
Әкем де…
Сенсің – жырдың сүйегі мен тиегі.
Қаншама ұлың қалып қойған жат елде,
Қайта оралмай топырағыңа киелі?!
Қаншама ұлың…
Қаншама отты жасындар
Сөніп кеткен жат жаһанда – түс, міне.
Туған жердің топырағын шашыңдар
Мұхиттағы матростың үстіне!
Мен оларды бермен ешбір патшаңа,
Падишаңа! Неткен ауыр наласы,
Қай жерлерде, қай мұхитта жатса да,
Олар – біздің топырақтың баласы!
Жасырды да толқынына бар ізін
Ақты Уақыт.
Уақыт – ұлы дария.
Жүруші еді көшесінде Париждің
Сексендегі қайғылы бір Қария…
Ақсұңқарұлы Серік