Менің дағы көкірегімнен күй ақты.
Елесіңнен құтыла алмай қойдым-ау,
Естен танған сол Гамлет сияқты!
Жарық дүние – жалғандық бар ғұрпында –
Ұлысына болар дейтін ұл тұлға,
Сүлейменнен туып еді тоғыз ұл,
Бәрі көшіп… өзің қалдың жұртында.
Жазмышы жалғыздықты сый қылған,
Кейуана едің – кеудесіне күй тұнған.
Ұзақ уақыт мен де жаттым құрсақта
Ояна алмай балдай тәтті ұйқымнан.
Көзін ашып көкірегімнен бір тұма,
Ер жеткенде ұлар шыңға ұмтыла –
Көктен жұлдыз ақты-дағы – сен де ақтың
Мені тастап Сүлейменнің жұртына.
Сонда өлшедім – жазылмайтын жарасы.
Фәниің мен бақиыңның арасын.
Көк жұлдызы көкжиекке сіңді ағып,
Ал сен ше?
Сен… қайда ағып барасың?!
Сені іздедім көкжиектен астым да,
Болмасаң да патша, король, һас тұлға.
Сүлейменнен туған сол бір тоғыз ұл,
Жатыр ұйықтап қара жердің астында.
Мәңгілікке кетеріңде көз іле,
Сырлас таппай, мұңдас таппай өзіңе, –
Сүлейменнен туған сол бір тоғыз ұл
Елестеген шығар сенің көзіңе?
Өлім келіп өксік салған, жаным-ай,
Маған қарап күрсіне ме налып Ай?
Болмаған соң мен – Гамлет, сен – Король
Сүлейменді қалды ма ешкім танымай?!
Жарық дүние Күнге ғашық, жарқылға,
Айтыңдаршы, жер қойыны салқын ба?
Сүлейменнен тумағандай тоғыз ұл,
Қызыларай – бәз-баяғы қалпында
Ақсұңқарұлы Серік