Қоңырат жұрты көшті, Сартай қажы
Моласы көз ұшында бұлдырап тұр.
Қазақтың хабар айтпай құсы келіп,
Жат жерде –
Шөлде кеуіп, ұшып – өліп –
Қаншама бауыр қалды баудай түсіп,
Қажының сол моласы түсіне еніп?
Туғаннан жанталасып жарыққа ердің,
Сазына сағыныштың салып келдің.
Сол көштен қалған күллі зәузатыңды,
Көшіріп Алашыңа алып келдің!
Ақыры түгенделіп жаны, малы,
Алашың аймақ болды арыналы.
Марқайдың Созағыңа жұртыңды әкеп,
Сартайдың ырза Саған әруағы.
Ақсұңқарұлы Серік