Тасын жарып, мұз құрсанған шыңдардың,
Қара жерде қарағай боп бүр жардым.
Жазда – аптап, қыста – аязды көзге ілмей,
Жар басында жап-жасыл боп тұрғанмын.
Текті жұрттың –
Әрі – ұлы, әрі – ірі,
Топырақта жатады ылғи тамыры.
Мен Алтайдан алты ағаш боп шығып ем,
Алты Алашқа айналдырған – Тәңірі.
Құдай мені Түрік қылды құты – ұлы,
Жаным – сонда, тән де – соның тұқылы.
Мен – Алтайдан Ақсораңға кеп түскен,
Қарағайлы Қараорманның тұқымы.
Маңғаз Мағжан,
Өр Қасым да сол жұрттан,
Сорғалаған көз жасым да сол жұрттан.
Қара басты тәрк қылып қашанда,
Қараорман деп зарлайтыным – сондықтан.
Жан сіміріп жасыл жұрттың жарығын,
Жастайымнан уызыма жарыдым.
Қараорманым Хаққа қарап күңіренсе,
Қақсайды, Алла-ай, алпыс екі тамырым…
Ақсұңқарұлы Серік