Сүйдім дедің, білегіңнен ұстадым,
Бірақ сені сүй деп зорлап қыспадым.
Адамшылық жүрегіңмен, еркіңмен
«Сүйдім» деп, сен білемісің құшқаның?
Сүйем дедің, қара көзің жаудырып,
Сүйем дедің, ақша жүзің балбырап.
Сүйем дедің, ауызыңнан бердің бал,
Сүйем дедің, ақ төсіңде аймалап.
Сүйем дедің, жер еркесі жел білді,
Қошеметпен көкте жұлдыз, Ай күлді.
Табиғаттың құшағында серттескен,
Қайтіп қана ұмытарсың сол түнді.
Сүйдім дедің, бал тіліңнен сүйдірдің,
Сүйдім дедің, сүйсіндірдің, күлдірдің:
Енді бүгін жүрегіме шоқ басып,
Неге менің жас жанымды күйдірдің?
Ойлашы өзің, осың дұрыс қылық па?
Ойлашы өзің, осың адамшылық па?
Айтқан сөзден, берген серттен тайғаның –
Мағынасыз тауып сылтау сыныққа?
Сүйдім дедің… сүйдім дедім… ып-ырыс…
Бір өзіңе ауғаны хақ ықылас.
Өлтірсең де бал орнына у беріп,
Сүйдің… сүйдім… мәңгілікке ұмтылмас.
ҚАСЫМ АМАНЖОЛОВ