Бұйра жонын күнге төсеп, жылынып

Бұйра жонын күнге төсеп, жылынып,
Тастар жатты көшемде.
Көктем келіп, кеткендей-ақ тіріліп,
Жансыз тас қой десең де.
Ақын деген қызық жан ғой кей кезде,
Жансыз затпен сырласар.
Жансызға жан берейікші дейміз де,
Көп болған соң жансыздар.
Тартып сырын табиғаттың, тастардың,
Бір нәрсені үйрендім.
Көктем келіп, күліп жатқан тастарды
Басуға мен имендім.
«Әттең шіркін, берер меді сезімді?
Тас болғаны – жазғаны»
Деп тұрғанда бір есерсоқ өзімді
Басып кете жаздады.
1946
 
 
 

ҚАСЫМ АМАНЖОЛОВ

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *