«Менің бір бар еді ерке тентек ұлым,
Өлі ме, тірі ме екен сол құлыным?»
Дейтіндей болдың ғой сен, туған елім,
Жоғалдым зым-зия боп, шықпай үнім.
Арада өтті үш жыл ойран-топыр,
Теңіздей тебіренді қала мен қыр.
Шарықтап аспанында жүрген шығар
Қанатын өрт шарпыған өлең мен жыр.
Көре алмай содан менің қаршығамды,
«Қан болып жатыр ма, – деп – құшып
шаңды».
Астынан алақанның алыс қарап,
Іздер ме ата қазақ ақсақалды?
Бармын мен бұл дүниеде, жүрмін тірі,
«Жоқсың» деп жала жабар қудың бірі.
Түссем де отқа, суға тозар емен,
Солдаттың етігіндей жаным сірі.
Қасым АМАНЖОЛОВ