Мен тура қарап тұрармын,
Бір оғыңды салып ал,
Етімнің болат-жасығын,
Сынап та, қалмақ, танып ал!
Асудан асу бел еді,
Аса бір соққан жел еді,
Жасы үлкен ағам деп,
Ақ сақалды бабам деп,
Әлгі келген қалмаққа
Қарасай кезек береді.
Атаңа нәлет ит қалмақ,
Қорамсаққа қол салды,
Бір салғанда мол салды,
Суырып оғын алады,
Көкбұйра аттың басы деп,
Алтынды ердің қасы деп,
Қақ жүректің тұсы деп,
Өлер жерің осы деп,
Кірісінен өткізіп,
Масағына жеткізіп,
Толықсып тұрған Қарасайды
Толғап бір қалмақ ұрады.
Зырқырап оғы кетеді,
Қарасайға жетеді,
Шақыр да шұқыр етеді,
Қайта шығып кетеді.
Қарасай сондай сөйлейді,
Сөйлегенде бүй дейді:
– Атаңа нәлет, Бөріхан,
Атыссаң келші бері, хан,
Мұрат Мөңкеұлы