Үйінде қалған інісі
Он бес жасар Қази сол еді.
Ағасын қуған артынан
Қази сынды жас бала
Жазыла алмай келеді.
Омырауын таңылған,
Ақ қолтық ат шабылған,
Шабысы желдей еседі,
Тұлпардың о да несі еді.
Ағасына келіп жетеді,
Келіп сәлем етеді,
Арманым жоқ өлсем деп,
Ағасымен тізгіндесіп кетеді.
Қарасай сондай сөйлейді,
Сөйлегенде бүй дейді:
Айналайын, Қазижан,
Оймауыттан ел көшер,
Азаматты тең көшер,
Азаматсыз кем көшер,
Неге келдің сен, Қази?
Жап-жас бала сен түгіл
Алдалап азар келем мен, Қази.
Қайт-сана, Қази қайт-сана,
Атыңның басын тарт-сана.
Әулиеге ат айтып,
Құрбандыққа мені айт-сана!
Сонда Қази сөйлейді,
Сөйлегенде бүй дейді:
Мұрат Мөңкеұлы