Сегіз жасқа келгенде,
Серке санды болсын деп,
Олқы жері толсын деп,
Онда да Орақ мінген жоқ.
Тоғыз жасқа келгенде,
Сонда мені үйретті,
Мойныма жібектен арқан сүйретті.
Бауырымнан жаратты,
Маңдайымды жауға қаратты.
Тұяқтан ұшқан тозаңды
Жауған қардай боратты.
Желпілдетіп ту алды,
Ат болды деп қуанды.
Не сұрайсың, Қарасай,
Күндердің күні болғанда,
Көлдей тасқан көкірек,
Қайғыменен суалды!
Кешегі әкең Орақ мінгенде,
Алдымнан қара кетпеді,
Артымнан қара жетпеді.
Әкең Орақ өлерде,
Аманат жанын берерде,
Қожа, молда жиналып,
Дүға берме деп пе еді?
Айналайын Қарасай,
Енді мені сойсайшы,
Қара етіме тойсайшы,
Әкең Орақ жазғанға,
Жалғыз ат та көп пе еді?
Айналайын Қарасай,
Бұ сөзіме қансайшы,
Тілімді менің алсайшы.
Енді мені сойсайшы,
Қара етіме тойсайшы,
Басыма жалау байла да,
Орақпен бастас қойсайшы!»
Мұрат Мөңкеұлы