Кешегі Орақ әкең өлгенде,
Орнын басар ма екен деп едім!
Балаларын қайрады,
Қарасайдың анасы-ай,
Қайырып жауап айтады,
Анасына баласы-ай:
«Алшы, Смайыл, Тобаяқ,
Атам Орақ барында,
Жүруші еді таласа-ай!
Бес қатын жауға жете алмас,
Жетсе де қайрат ете алмас,
Тербетпе өлген әкем сүйегін,
Қайрай берсең, шешеке-ау,
Оған да бармай тек жатпас,
Жауға бармай мен жатпан,
Жауға бармай тек жатсам,
Қарасай атым құрысын!
Ер Орақтың ұлы едім,
Осы еді менің туысым».
Қарасай жап-жас баладай,
Бала да болса данадай,
Қолына құрық алады-ай,
Жылқыға жүгіріп барады-ай.
Атамның аты досы деп,
Қабан құлақ қара аттың,
Мойнына құрақ салады-ай.
Сонда қара ат сөйлейді,
Сөйлегенде не дейді:
Мұрат Мөңкеұлы