Сырыңды ашып сұлу қыз,
Хат жазыпсың,
Жүрген шақта көңілім көзін ілмей.
Құдай-ау өзің неткен нәп-нәзіксің,
Менің алғаш оянған сезімімдей.
Алқынған бұл көңілім басылар ма,
Сыр шертіпсің сезімнің тіліменен.
Көңіліңе қоңыр мұң қосып алма,
Онсыз да көп өмірдің мұңы деген.
Хатыңдағы көктемдей жылылықтан,
Көрдім рас от болып маздауды да.
Ақынның мейірімді мұңын ұққан,
Сендей жанға бір өлең жазбау күнә.
Әр түрлі ғой өмірдің өткелеңі,
Сан өткелден кейде рас көрінбейміз.
Өлеңімде мұң болса сөкпе мені,
Өлең үшін жаралған өрімдей қыз.
Сағынып ем сұлудың назын көптен,
Келетін-ді құл болғым қылығына.
Аққу сынды аяулы ең өзің неткен,
Көңілімді байлайын бұрымыңа.
Дүниеде жан жоқ қой сенен нәзік,
Ақынның сендей сұлу ардақтары.
Тағдырыңа берейін өлең жазып,
Тек бақыттан тұратын тармақтары.
Тұрмын тәтті сөзіңе еміреніп,
Құрметтеп те қалайын аялап та.
Өлең оқып берейін тебіреніп,
Жолығайық кешқұрым саябақта!..
Хамит Есеман