Жүрегім бұл бозінгендей боздаған,
Сол үшін де қажет сендік наз маған.
Бұйырыпты ғұмыр кешу ақын боп,
Маңдайыма пайғамбарлық жазбаған.
Қалай ғана қарап құрақ ұшпайын,
Қалай ғана қасиеттеп құшпайын.
Зау биікте кейде қалқып жүресің,
Қанатынан моншақ тамған құстайын.
Қауызынан күй төгілген гүлдейсің,
Сені сол үшін ақын сүйді, білгейсің.
Жүрегімді ұрламашы, жүрексіз –
Мені қалай өлең жазып жүр дейсің.
Жырын жырлап алқаракөк фәнидің,
Сені ұмыт қалдырмаспын хабибім.
Түнекпенен отасатын жарықта,
Жалғыз сенің жұлдызыңды танимын.
Бұл фәниге келгендер көп қарғашым,
Ал сен көптің бірі емессің, ол да шын.
Зау биікке ұшқаныңда жырлайын,
Қанатыңнан қауырсын бер, қандасым.
Х. Есеман