«Аужар айтам, жан қалқа бүгін анық,
Таңға асатын торыны мініп алып.
Ақ жүзіңнің сәулесін ән етуге,
Ауылыңды бетке алам құбыла ғып…»
Бұл әуен секілді бір халық әні,
Ешкім оны көрген жоқ танып әлі.
Еңлік қыз салады осы әуенге,
Әйтеуір, ол біреуді сағынады.
Бұл жырдың жөні де бар жазылатын,
Сол ақын қыз көзінен наз ұғатын.
Ырғағына өлеңнің дала билеп,
Елтитін осы әуеннің сазына түн.
Бар ауылды аралап жыр кетеді,
Тыңдағанның көкейін гүлдетеді.
Сол әнге Еңлік қыз салады ылғи,
Жер сызып кестеленген бүрме етегі.
– Ашылмай келе жатқан шындығы әлі,
Ойпыр-ай, бұл соншама кімнің әні… –
Ешкімге жауап қатпай, сол Еңлік
Сүйетін ақын дейтін сұңғыланы.
Тұрған сәт дүниенің басы гүлдеп,
Өмірлік өлеңім бол, ғашығым,-деп-
Шолпан жұлдыз туғанда ақын жігіт,
Қызбенен серт байласты жасырын кеп.
Болар ма тап осындай жігітте епті,
Куә етіп айдын көл мен тұнық көкті;
Таң ата ақсұңқардың асылындай,
Еңлікті өзімен іліп кетті.
Қош айтысып ауылы еркесімен,
Қайырылды сұлу ән келтесінен.
Өзі әнге сап айтатын әлгі өлеңі,
Ертесіне шығыпты сөмкесінен.
Кеу-кеулесіп айтысып болған істі,
Бүкіл ауыл бас шайқап, таңданысты.
Анасы үнсіз жылап, ал әкесі –
Қызына отыр тілегін арнап ішкі.
– Жігіт емес жаны жат, заты бөтен,
Оқыдым қызға жазған хатын, әкем.
Күйеудің кеудесінде құдірет бар,
Бұл өзі кәдімгідей ақын екен! –
Әкесі сірә бұған тамсанады,
Тербетеді даланы таң самалы.
Ауылы әбігерге түсіп жатыр,
…Еңлік қыз жат жерде ән салады.
Басқа салды, салғасын, көнді бәрі,
Қыз кеткенде сыналар елдің ары.
…Бұл ауылдың қыздары Еңліктей,
Ән салмайды сызылып ендігәрі.
Х. Есеман