Сәскеде пісуші еді әзер қайнап.
Шақырып бір-біріне бие сойып,
Ақсақал тарқаушы еді кеңес ойлап.
Ат мініп, алма мойын, жібек жауып,
Мырзалар жүруші еді одағайлап.
Сыйласқан төре-хандай бір-бірімен,
Айырды ағайыннан күліп ойнап,
Халқымның салтанаты еске түссе,
Жүрегім өртенеді оттай жайнап.
Ел едік, біз де өзіңдей шалықтаған,
Мал бітіп, қара қалың қалыптаған.
Ақты қой, қылаң жылқы; қып-қызыл нар,
Тең ауды төрт түлік мал шауыттаған.
Наршөккен, Топырақшашты – жылқыға жай,
Саралжын, Маңғытпенен бәрі де сай.
Сыймаған маң далаға сонша малдан,
Құдайым тастамады бір торы тай!
Алланың құлы болсаң – бізге күлме,
Біреу – бай, біреу – жарлы қылған құдай.
Бар еді тәуір қоныс Тайсойғандай,
Ақ шөпті, семіртуге әрі малды-ай.
Шақырып бір-біріне бие сойып,
Ақсақал тарқаушы еді жанаралдай.
Күз болса қонушы едік Қаракөлге,
Ащылы екі жағы жайлы жерге.
Көкпегін іргесінен сүйреп жағып,
Мол дәулет бітуші еді біздің елге.
Шалқыған шалқар көлдей қайран жұртым,
Бытырап, қоңсы болды әркімдерге.
Мұрат Мөңкеұлы