Өзінің кетем деген сертіменен.
Кіндігін, кірін жуып кескен жерден
Қысылмай ер кете ме еркіменен?!
Бұрын да адыра қалғыр, құтсыз еді,
Егескен ердің бәрі жер тіреген.
Қонысқа таласасыз бұ заманда,
Біз түгіл Асан Қайғы тентіреген.
Бұл сөзі бәйіт еттім мұңданғаннан,
Заманға тура билік тыңдалмаған.
Шұбырып сексен үймен Алдаш кетті,
Кәпірдің қорлығына тұлданғаннан.
Шұбырып сексен үймен Алдаш кетті,
Тоздырды Сырда шауып Қаныбекті.
Ерлігі бір жігіттің Дәуіттей-ақ,
Өлтіртті ол да орысқа ер Бөлекті.
Мақтанса үш алшынның салмағындай,
Сырттағы тілеу, қабақ, қалың шекті.
Артынан көп әскермен Мәмбет қуып,
Әкелді Орынборға ер Есетті.
Күш қалды мұсылманның қай жерінде,
Көзіміз көріп туды сол өсекті.
Әуелі Әлім менен Табынды алды,
Тоздырып ақсүйектің тағын да алды.
Әленді Күсеппенен Сібірге айдап,
Бұ жұрттың қара түгіл ханын да алды.
Қазақтың хан – шегесі, жер – мұрасы,
Тағынан хан тайған соң бақыты қалды.
Ұршықты, Қарашоқы, Бәкі, Балқы,
Мұрат Мөңкеұлы