Тоғайдың ағаш, қамыс, талын да алды.
Ар жақтан Қайыпалды, Науша қашып,
Тарлықтың содан бері қаптағаны.
Тәмамы, су мен нуды орыс ұстап,
Қазақтың мұнан жұтап шалынғаны.
Қуалап Исатайды өлтірген соң,
Заманның содан бері тарылғаны.
Ойды алды үш Оймауыт, тоғыз Тортай,
Кең қоныс мұсылманға қалынбады.
Үш қиян – жеті жұртты тоздырған жер,
Жер үшін қайыры жоқ тарылмалы.
Шекшекей, Құтым қашып, Әбенді ұстап,
Ерлерге ерегіскен не қылмады?!
Бір қазақ еркек болса Махамбеттей,
Мұны да аңсыз күні жазымдады.
Замана, қауіп етем, қырланғаннан,
Қазақты айналдырды Сырды алғаннан.
Ақыртып асау таудай Орал суы,
Кешегі Бекқожа мен Тұрланды алған.
Ерлігі ер жігіттің Өтендей-ақ,
Мұны да қате қылды бұлғаңдаған.
Бұрынғы кеткен жұрттың әдетінше
Адыра, құтсыз қоныс кімді алмаған?!
Бұ сөзді бәйіт еттім мұңданғаннан,
Заманға тура билік тыңдалмаған.
Қажы қашты Жалмұхамбет, Беркінменен
Мұрат Мөңкеұлы