Шешесіне Әділдің
Соқыр жетіп келеді.
Келе сөйлей береді:
«Сүйінші, байғұс, сүйінші,
Көңіліңнен кетсін күйіншің.
Бармысың үйде, қарымыз,
Тірілді өшкен жанымыз.
Қайта жанды жарқырап
Өшіп қалған шамыңыз.
Келіп қалды Әділ хан,
Бұл сөзге айтқан наныңыз.
Әділден кеттің түңіліп.
Екі көзің көр болды
Жолына қараймын деп үңіліп.
Талай қатты зарладың
Аш күзендей бүгіліп».
Мына сөзді есітіп,
Қарындасы Лия
Жөнеле берді жүгіріп.
О да шықты анасы,
Көруге шықты қаланың
Үлкені мен бала-шағасы.
Менің айтқан бұл сөзім
Өтірік емес, жігіттер,
Шежіренің санасы.
Анасы келіп сөйлейді:
«Құшақтап сүйген құмарым,
Айдан ару шынарым,
Қашаған Күржіманұлы