Сұм қара жер асаған.
Көкемді жалғыз жіберіп.
Мені қара баса ма?!
Мұнда қалып, мен енді
Не бұйымға асамын?!
Шыққанмен жаяу елімнен,
Қоштасқанмын шығарда
Асу асқар беліммен,
Мамыр үйрек, қаз бен қу,
Шағалалы шалқар көліммен.
Мен саулық баста тұрғанда
Қорқа алмаспын қалмақ ерінен.
Ажал нәубет келген күн
Қай пенде қашып құтылған
Алланың қазған көрінен?!
Апеке-ау, қалай сөйлейсің,
Мен де бір белгілі туған перімін,
Мен көкемнен тіпті қала алман!
Мен бойына біткенде
Жеріген Анам арамнан.
Көкемді жалғыз жіберіп,
Мен кең қонысқа қарай тіпті бара алман.
Және мен құладын құсқа көз салып,
Қанжығама қаранғам.
Неғылып шыдап тұрармын
Жіберіп тұлпар қарамнан?!
Ноғайлының ерлері
Түсімде торға оралған.
Торға қалды оралып,
Келер жылы болғанда
Екі құс барды соңынан,
Шалқұйрықтарын таранып.
Қашаған Күржіманұлы