Садақа бер де, көңілің жу.
Тамшы судан жаралып,
Өскен жоқ па қара ну?
Су бетінен қаймақ жеп,
Естуіңіз жоқ па еді,
Балапан тапқан қаз бен қу.
Құлақ қойдың ба сөзіме,
Зейін қойдың ба өзіме?
Топырақ пен күлге аунап
Жұмыртқа тапқан тауық бар
Құдіретін бір Құдай
Көрсеткен жоқ па көзіңе?!
Аққа бала аманат,
Ақ сақтағай саламат,
Тәрбиелеп таза бақ.
Ақырында ақтығы
Дұғашы болар өзіңе».
Сонда Қыдырқожа сөйледі,
Сөйлегенде бүй деді:
«Олай болса, Әспембет,
Болған екен жолым, – деп, –
Он күнде менің тойым, – деп,
Сол тойымда болың, – деп, –
Шапан киіп, ат мініп,
Көтерілсін бойың, – деп. –
Жерден тапқан баланың,
Әшкере қылып халқыма,
Атын келіп қойың», – деп.
Содан біздің атамыз
Ұлы думан той қылды,
Жылқы мен сиыр, қой қырды
Астана елді шақырды,
Қашаған Күржіманұлы