Қасындағы жеңгелер
Баланы пәктеп жуады.
Қара күске орады,
Көмуге көзі қимады,
«Өлтірсек, болар обал, – деп, –
Етпелік бұған залал! – деп,
Тапсырып хаққа аманат,
Сақтағай, – деп, – саламат»,
Жеңгелері сақтанды-ай,
Орады жібек, мақпалға-ай.
«Мұсылман көрсе, алсын», – деп,
Көрініп көзге жатқандай
Баланы жерге тастады.
Мұны ешкім білген жоқ еді,
Үйге қайтып келеді.
Енді қыз әкесі байдан хабар береді.
Біреуі бай баталы,
Біреуі төре аталы,
Қашаннан сыбай қатары.
Түнде екеуі кеңесті,
Кеңескенде не десті?
«Бүгін үйде жаталы,
Ертең Алла жол берсе,
Жер қаралық», – деп еді.
Ерте мінді атына,
Жас сәбидің үстіне,
Әкелген кім ед бастап-ай?
Алла айдаса, не сөз бар,
Шыққан жоқ бұған қастап-ай.
Шырылдап жатқан далада
Қашаған Күржіманұлы