Көрдің бе жас ақынның жылағанын,
Қорғай алмай қалған-ау сірә, жанын.
Енді ғана білді ме ол бұл өмірде,
Күнә барын!?.
Көрдім мен жас ақынның жек көргенін,
Алапат күш алқымға кептелгенін.
Жек көргенін гүлді де,
құсты,
күнді,
Күзді,
жазды,
қысты да,
көктем демін!
Көрдім мен мұңға толған мойыл көзін,
Сол көзде: долы ойлар, дойыр сезім…
Дүниені тәрк етер данышпандық,
Һәм жарқа етер ғарышта шайыр сөзін.
Көрдім мен,
О, кімдерді ол салады еске,
Дүние дәл өзіндей бала емес пе?!
Абыл боп сүйген бұрын бұл дүниеге,
Қабыл боп түнереді қара кеште!
Жоқ!
Дүние нұрлы екен, желекті екен,
Сұлуларға сұлу жыр керек, көкем!
Бір сұлудың сүймеуі, айтшы маған,
Сұлулықты сүймеуге себеп пе екен?!
Сүй бәрін,
Сүйер маусым жеткен кезде,
Бұл бақта гүлдер бөгде, көктем де өзге,
Сұлулық сұлулық деп аталады,
Ақынның жүрегінен өткен кезде!
Жазылар өмір жыры үтірменен,
Ешқашан тиісті емес бітуге өлең!
Ең қатыгез ұстазы жас ақынның –
Жүрегі жас сұлудың лүпілдеген!
ЕРЛАН ЖҮСІП