Келбетіңнің болмас деп жерде өлшемі,
Ерек көрдім мен неге елден сені.
Жүрек берген кеудеге сүю үшін,
Сүйе білмес адамға бермеуші еді.
Жаралған деп ойлаушы ем сені маған,
Сезім адал, біздегі сенім адал.
Сүйе алмаған жүректің өзіне обал,
Қатыгез боп кетпейді өмір одан!
Күлгенің де – мендегі қуанышқа,
Әлде ол да жалғандау жұбаныс па?!
Кірпігіңмен жазасың неге, гүлім:
«Енді мені көргенде құрақ ұшпа!»
Бірге көрмек өмірді, бірге сүрмек,
Мерт болғандай ең соңғы тілдесуде.
Адам көзін жұмғанмен қайта ашуға,
Ешкім қолын жумайды кірлесін деп!
ЕРЛАН ЖҮНІС