Тұмауратқан көктеменің түндері,
Маңдайымды сыздатасың сен неге?!
Өмірді емес, өмір оны сүргені
Керемет пе пендеге?!
Сен булығып, мен қыстығып обал не,
Бір жылауға батылымыз жетпеген.
Жындымыз ба, мұңдымыз ба, жоқ әлде,
Оған кімнің басы ауырсын, көктемем!
Сенің шерлі көкірегіңде тұншығып,
Түз желіндей менің еркін ғұмырым:
Түніменен мұңлы көгім күрсініп,
Ай ойнаса сезімімен тірінің,
Жанып-сөніп сауабым да, обал да,
Алмасады бір қуаныш, бір өкпем.
Бәсекеге қабілетті қоғамда,
Бәсекеге қабілетсіз жүрекпен
жалғыз мен бе, бұйығып,
Өз ішіне кіріп кеткен шыдамай.
Сүйдім оны, көрмесем де сүйіліп,
Содан болар өкпелеуім тым оңай.
Желқайықтай өр теңізді кештім де,
Жағалауға жете алмадым туғалы.
Өтінемін,
Айта көрме ешкімге,
Менің жалғыз екендігім туралы.
ЕРЛАН ЖҮНІС