Жүрегімнің жалғыз аңсар соқпағы
Неге, неге, жолаушысын тосады?
Көбелектің жайлап қанат қаққаны,
Неге, неге, жүрегімді осады?
Һәм жек көрдім, һәм өзіңді сағындым,
Еске алуға, ұмытуға батпадым.
Қап-қараңғы түкпіріндегі жанымның
Үсік шалған үміт жапырақтарын,
Тағы таптап, неге таптап барасың,
Сытырында – шыңғырысы үміттің.
Сен мәңгілік сол көктемде қаласың,
Ал мен оны келеді ғой ұмытқым,
Біздің елге көктем келер тағы да!
ЕРЛАН ЖҮНІС