Әлдекім атымды атап шақырғандай,
Әлдекім қасыма кеп отырғандай,
тұрамын жалт қарауға дауаламай,
көзімді ашуға да дәтім бармай.
Білемін, сіз емессіз, бөтен де емес,
бөтен жан басын бұрып «көкем» демес,
жүректі сағынышпен дуалайды ол,
сол сезім кетер емес, кетем демес.
елегзіп, жоқ нәрседен тыз етер бой,
күмәншіл дүниені күзетер ме ой?!
Іңірде елеңдеткен сіз бе десем,
Сіз емес, күз екен ғой, күз екен ғой…
ЕРЛАН ЖҮНІС