Шаршатты бары, аңсатты жоғы,
Сертінен дүние тайды ма-ай?
Мен – Оғылан ем – Түркінің оғы,
Адырна таппай,
Адастым көкем Қайғыдай.
Солықтап, өксіп, ауырды басым,
Қырға да алаң, жырға алаң.
Жыласа енді сәуір жыласын,
Жыламаймын мен,
Нұрлы адам!
Бұйығы өткен бала шағым-ай,
Булығып шыққан шер – өлең.
Мұңайсаң енді, қараша, мұңай,
Мұңаймаймын мен,
Жар әлем!
Емексіп жүріп өлем бе, құрысын,
Еміренбесең – назым қай?
Оқылса енді өлең оқылсын,
Оқылмаймын мен
А сызықты жазудай!
Ерлан ЖҮНІС