Мен саған ештеңе айтпайтын,
Бір сұмдық халдемін.
Сен болып мұңайып тұрады,
Алдымда әлдекім.
Сен жайлы ойламау күнә да,
Ал ойлау ағаттық.
Мен қалай жер басып жүргемін,
Сен барда тағат қып.
Желөкпе ақынның жырына,
Бекер-ақ еліттің.
Жылаған бақытты аямай,
Сорыма сеніппін.
Сен енді телефон шалма деп,
Үзілген үніңді
Естіген жүрегім ес жимай,
Бақиға бұрылды.
Қош деуге қимайтын бақытым,
Кел дей де алмайтын арманым.
Енді мен өзімді кінәлап,
Өтермін өзіңе таң қалып.
Серікбай Әбілмәжін