Өкініш толы өмірі,
Торығып,
Толған іші – кек.
Көндікпей қойды,
Көңілі –
«Қызыл ат» болып кісінеп!
Беріліп әбден жолына,
Болуға дайын құрбаны.
Қызыл Ту ұстап қолына,
Қызына сөйлеп тұрғаны.
Көңілі иіліп сол мұңға,
Пейілі талай бұзылған.
Көзінің енді алдында,
Қызыл Ту емес –
Қызыл қан.
Құлағы толы ызыңға,
Керісіп, әбден кимелеп,
Қызығады екен,
Қызылға –
Құзғындар ғана үймелеп.
Болсаң да мейлі хас тұлға,
Өзіңе артып кінәні.
Қызылға төнген
Қасқыр да
Қақпанға түсіп тынады.
Біледі мұны кім-кімде,
Жері сол түбі баратын.
Қызарып батқан
Күннің де,
Әр жағы қою қара түн.
Арғымақ еді –
Қызыл ат,
Арындап алға шабатын.
Кететін жүйткіп,
Ызғып-ақ,
Қырандай самғап қанатын.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ