Гүлбаһрам шынында да –
Сабағынан
Толықсып,
Қауыз жарып, үзбеген гүл.
Қолына Қарағанды қарлығашы,
Қонғанша өтетіндей жарым жасы.
Тегі де тегін емес,
Алтай Арғын,
Атақты –
Қайып ақын қарындасы.
Ол заман,
Орны бөлек, қызық ол да.
Қосылып, қол ұстасып ұзын жолда.
Алғашқы отау тігіп орныққан жер,
Бақ дарып,
Қыдыр қонған Қызылорда.
Болды олар –
Орынборда, Ташкентте де,
Ақмола,
Алматы мен Мәскеуде де.
Алымды,
Алғыр қыран,
Дауылпаз боп –
Жалынды жырлар туған жас кезде де.
Қалған жоқ Гүлбаһрам жетегінен,
Айрылмай ата қоныс-мекенінен.
Сынбасқа, жығылмасқа,
Сертін беріп,
Сәкеннің мықтап ұстап етегінен.
Ақыры –
Көнді, төзді бәріне де.
Өмірдің қаһарына, көріне де.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ