Тек қана,
Сәкен үйге сирек келіп,
Тарықты торға түскен тотыдайын.
Сонда да келешектен бір түңілмей,
Сыр бермей – іші жылап, сырты – күлмей.
Талықсып,
Таңға дейін
Талып ұйықтап –
Шығады түні бойы кірпік ілмей.
Осылай көңіліне мұң артқандай,
Алыстап, өткен қызық мұнартқандай,
Келгенде анда-санда,
Сәкен үйге,
Көкеш қыз күйеуіне кінә артқандай.
– Сәкен-ау,
Қалайша бұл кешіккенің,
Қайда едің,
Хабарыңды есітпедім.
Кеземін күні-түні
Тағат таппай,
Тар үйдің
Төрт қабырға, есік-төрін.
Ішкенім осындайда у бола ма?
Сөйлеймін іштен тынып, шу бола ма?
Әдейі Көкшетаудан алып келіп,
Қойдың ба күзетші ғып қу молаға! –
Дегенде, жанарынан жас домалап,
Жұмылып ыза буып қас пен қабақ.
– Онан да бір жағына құртпайсың ба,
Қойғанша кіріптар ғып босқа қамап!
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ