Айғырдай жерді тарпып кісінеген,
Бүлінді бұл Заманның ісі неден?!
Алаштар ақылменен алмақ болса,
Қызылдар қорқытады күшіменен.
Айлакер, өз ісіне асқақ жетік,
Сертіне сенген әбден тастай бекіп.
Тұрғандай бұл араның мысын басып,
Әліби қайта-қайта Мәскеулетіп.
Бір гәп бар не болса да жоғарыда,
Дөп келер уақыттың соғарына.
Әйтеуір, қан төгіліп
Әлдекімнің
Қалмаса болғаны да обалына?!
Осыны ойлағанда Әбдіғапар,
Бойына тарамайды дәмі татар.
Бәрін де былқ еткізбей ұстар еді,
Әттең-ай, табиғаттың заңы қатал.
Жалғасып осылайша күні түнге,
Ел ішін дәті бармас ірітуге.
Бар ғой деп оқығаны, тоқығаны
Үзбейтін Әлібиден үмітін де.
Әліби қатты қолдап қызыл жағын,
Өзінің шын байқатты «бұзылғанын».
Өзі де ептеп байқап жүруші еді,
Осындай ел ішінде ызың барын.
Сол ызың айналғандай енді расқа,
Бір қатер осылайша төнді басқа.
Кешегі басын қосқан қайран халқы
Қалмасын зар еңіреп қанды жасқа.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ