– Сол ағаң, – деді Әбекең, – айтшы өзің,
Мысықтай байқатпайды басқан ізін.
Анау жыл ақ патшаның «жансызы» боп,
Аралап қайтқан жоқ па жердің жүзін.
Жағалап Мәскеу жақты енді бүгін,
Жүр дейді жылмаңдатып қызыл тілін.
– Байқадам, байқа! – деді, – туыссың ғой,
Сонда да мен білемін оның сырын.
Дегендей Әбдіқапар, біліп, ұғын
Байқатып қойды сырдың бір ұшығын.
– Ал, енді айтарымыз басқа әңгіме,
Алайық әскер жайын шешіп бүгін.
Заман тұр алдымызда алмағайып,
Ел қамын ерте тұрып қолға алайық.
Аралап ауылдарды әскер жиып,
Жолына азаттықтың қамданайық.
Қайдауыл, Қараторғай, Аққұм, Тосын,
Бұрыңдар солай қарай аттың басын.
Қарайлап, аянатын ештеңе жоқ,
Құдайым талайлы іске тап қылғасын.
Арасы Қызылқозы – Ақшығанақ,
Тұрғандай әр ауылдан бақ сығалап.
Мінер ат, киер киім бәрі қажет,
Ыңғайлы қолға ұстайтын қару-жарақ.
Кез емес қорқып, қашып, жасқанатын,
Ешкім жоқ үлес қоспай бос қалатын.
Қалың ел ұзын аққан Торғай бойы,
Бастауы Ұлытаудан басталатын.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ