Жаушағар, Тоқтамыс боп, Дәуітбай боп,
Шетінен бірі би боп, бірібай боп.
Тараған Жәнібектің балалары,
Сөйлеген сөздеріне ісі сай боп.
Өздері мекендеген Тосын жағын,
Торғайдың көк шалғынын, жасыл бағын.
Әліптің артын күтіп отыр ма екен,
Кім білсін қай жағына қосылмағын.
Бұл жағдай оларға да мәлім еді,
Самарқау Сарқопаның қалың елі.
Түрі жоқ ыңғайына көнетұғын,
Үгіттеп көргенменен әрі-бері.
Тәсілін тапты оның да Әбдіқапар,
Таппаса бұл заманның заңы қатал.
Қан төгіп, жан беретін қазақ үшін.
Торғайдан шыққан екі азамат бар
Ахмет, Міржақыппен Орынборда,
Әуелден белін буған осы жолға.
Жөнелді екеуіне деген тіл хат:
– «Тізгіні арғындардың сіздің қолда!»
Арғындар соныменен, тұра тұрсын,
Басталды қарт Торғайда сұрапыл сын.
Халық та соңынан еріп жүре берді,
Болған соң бастап шығар бір ақылшың.
Торғайға губернатор келді суыт.
Соңынан баратқандай біреу қуып
Жиылған қаралы елді қалтыратты,
Қаңтардың аязындай хабар суық
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ