Шықты үйден Есекең де қодырайып,
– Апыр-ай, болды-ау, – демей, мұным айып.
– Кейкінің бір мінезі жаман еді.
Десті жұрт: – Қылмаса екен қазір майып.
Бейне бір қан басқандай көзін анық.
Жайдағы әзіл-қалжың сөзі қалып.
– Сұлуды сен сорлыға қор қылғанша,
Тынайын онан-дағы өзім алып!
Деді де шүріппені қалды қысып,
Басынан тақиясы кетті ұшып.
Бірге ұшып тақиямен Есекең де,
Жалп етті етпетінен жерді құшып.
Осылай хас мергеннің «жыны» ұстады,
Қорқақтар әрмән қашып жылыстады.
Аңырап азан-қазан, у-шу болды,
Еңіреп Есекеңнің туыстары.
Аһ ұрып Есекеңнің сұлу жары,
Қиналып шығатындай шыбын жаны.
Үстіне күйеуінің құламақ боп,
Зар қағып, запыран құсып шырылдады.
Жанынан жамандықтың бұлтын көріп,
– Қатынның қырсығы, – деп, – сылқым көрік.
Түңіліп мынау істен жұрттың бәрі
Кейкіге тіл қата алмай тұр түнеріп.
Теңкиіп Есім жатыр есі кетіп,
Барады күн еңкейіп, бесін өтіп.
Кейкіден бәрі қорқып, бұғатындай,
Біреуін тастай ма деп шетінетіп.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ